درمان طرحواره اطاعت و داستان زندگی دانیل

دانیل قبل از این که به ما مراجعه کند دو سال طرحواره درمانی را پشت سر گذاشته بود که درمانی تجربه‌ای است. درمانگرش او را تشویق می‌کرد که در زمان حال زندگی کند و از عواطفش آگاه شود. برای مثال درمانگر عکس پدر دانیل را به وی نشان داد و از او خواست که در تصویر ذهنی با پدرش حرف بزند. اگرچه دانیل در حین به کار گیری تکنیک‌های طرحواره درمانی ، عصبانی و ناراحت می‌شد، اما تکنیک‌های گره‌گشا نبودند.

مشکل دانیل در طرحواره درمانی ، بی‌انسجامی و نامتمرکزی تکنیک‌های درمان بودند. تکنیک جستجوی عواطف مهم در فرایند طرحواره درمانی انجام شده بود، اما پرنوسان، پردامنه و بی‌دروپیکر بود. درمانگر دانیل نتوانست مشکلات وی را در یک چهارچوب منسجم، فرمول‌بندی کند و برای تغییر در طرح‌واره‌ی اطاعت، راهبردهایی عملی در اختیار وی قرار نداد.

رویکرد تله‌ی زندگی، چهارچوب مفهومی ساده و صریحی برای دانیل فراهم کرد که از طریق آن بتواند به این درک برسد که اطاعت در طول زندگی دست از سر وی برنداشته است و علاوه بر این، روش‌هایی را برای تغییر تله‌ی زندگی در اختیار دانیل قرار داد. پیشرفت او در درمان، سریع و چشم‌گیر بود. در تجارب بالینی خود به این نتیجه رسیدیم که تله‌ی زندگی اطاعت خیلی زود تغییر می‌کند و در مقایسه با سایر تله‌های زندگی، کار بالینی کمتری لازم دارد.

در اثر به‌کار گیری تکنیک‌های رویکرد تله‌ی زندگی، دانیل به تدریج احساس مثبت‌تری درباره‌ی خودش پیدا کرد. از تمایلات و احساس‌های سرکوب‌شده‌اش، آگاه شد و به این احساس‌ها و تمایلات پر و بال بیشتری داد. همچنین در رابطه با پدر، همسر، فرزندان و کارمندانش جسورانه‌تر برخورد کرد. مخصوصاً در زمینه‌ی ابراز خشم، تسلّط بیشتری یافت و توانست نیازهای خودش را با آرامش و خویشتن‌داری بازگو کند. اگرچه در آغاز، همسر و فرزندانش مخالفت نشان دادند، اما همین که متوجه شدند که نمی‌توانند دانیل را به الگوهای بیگاری دادن قبلی بازگردانند، کوتاه آمدند. پس از مدتی خانواده‌اش از این تغییر استقبال کردند و شیوه‌ی برخورد مقتدرانه و سالم را بیشتر پسندیدند.